Het was nog vroeg in de ochtend toen ik telefoon kreeg van de moeder van Olga. Ik wist meteen dat er iets niet klopte daar de stem van dat serpent verrassend begaan klonk. Ze begon te vertellen dat Olga de afgelopen tijd een erge hoofdpijn had. Het was zelfs zo erg dat ze haar soms in het midden van de nacht bewusteloos in huis vond. Aangezien een bezoek aan de huisarts niets opleverde werden er vakkundige onderzoeken gedaan. Na verschillende onderzoeken en een trip naar Amsterdam, werd er een tumor ontdekt. Deze zou deels verwijderd zijn, met uitzondering van de wortels, om verlamming te voorkomen. Bijgevolg wordt Olga nu dagelijks bestraald. De reden waarom ze nu eigenlijk belde was om te vragen of ik Olga regelmatig wou gaan opzoeken. Zij was namelijk de enige die ging en het was onmogelijk om dagelijks naar Amsterdam te reizen. We stelden samen een strak schema op om Olga te bezoeken én elkaar te ontlopen, want haar wou ik natuurlijk niet meer zien.
Na het abrupte telefoontje voelde ik me ellendig. Een rollercoaster van emoties ging door me heen, beginnend bij alle mooie momenten met mijn bloedmooie duivelse godin en eindigend met de meest verschrikkelijke scenario’s. Ik belde een goede kameraad op die verstand had van zo’n zaken. Dit had ik achteraf gezien beter niet gedaan. Hij wist me te vertellen dat ze een tikkende tijdbom was. Je weet dat ze gaat afgaan maar je weet niet precies wanneer.
Enkele dagen later ging ik voor de eerste keer op visite. Ik keek door een raampje, bedekt met horrengaas naar binnen. Daar lag ze in een klein kamertje, haar zompige gezicht werd opgelicht door het zonlicht dat naar binnen scheen. Ik ging naar binnen, gaf haar de bloemen die ik voor haar had meegenomen, en liep naar haar toe. Haar half kale kop draaide naar mij toe. Ze was blij om mij te zien. Ik keek haar in de ogen. Ze zeggen dat liefde je blind maakt. Want zelfs met dat vretende monster in haar hoofd zag ik nog steeds dat ene bloedmooie rooie dametje, de liefde van mijn leven, Olga.
En zo ging ik op geregelde tijdstippen naar Olga toe om haar bloemen en Turks fruit te brengen, wat te puzzelen, haar voor te lezen uit tijdschriften of herinneringen op te halen over vroeger. Maar naarmate de tijd vorderde, ging Olga achteruit. Ze werd blind, tandeloos, verward en kaal. Ik kocht haar een veel te dure pruik die ze tot haar dood zou dragen. Het duurde namelijk niet meer lang of ze blies haar laatste adem uit. Want toen ik op een ochtend binnenwipte waren alleen haar levenloze lichaam en een paar overbezorgde verplegers te vinden.
Slaapzacht, Olga
Erik
〰 Turks Fruit 〰 